Het herrieten en bij uitbreiding het vlechten van stoelen en manden is een familietraditie die reeds vier generaties lang wordt voortgezet.

Als klein broekje mocht ik regelmatig bij mijn grootouders logeren. Dagenlang heb ik, verscholen in een hoekje, bij mijn grootvader in het vlechtkot gezeten tussen de grote mensen. Naast mandenmaker en stoelenvlechter was mijn grootvader tevens een gekend duivenliefhebber. Het gebeurde zelden dat mijn grootvader geen bezoek had in het vlechtkot. Steeds was er wel iemand die over de duiven kwam praten, onderwijl de ene sigaret van roltabak na de andere opstekend. Omdat ik op die leeftijd nog geen echte sigaretten mocht roken kreeg ik van mijn grootvader een eind gedroogde zoutbies die, als je maar hard genoeg zoog, ook wel wat rook afgaf.

Maar de mooiste momenten in het vlechtkot waren toch telkens als mijn grootvader zei dat hij het te druk had om de "biezen zaten (zittingen) te kuisen". Dat kon hij evengoed tegen een bezoeker als tegen zijn trouwe viervoeter zeggen maar nooit rechtstreeks tegen mij. En toch wist mijn grootvader dat ik in een fractie van een seconde vanuit mijn hoekje naast hem op een stoel van een vlechter zou zitten. En terwijl ik de zittingen ontdeed van de overtollige uiteinden waande ik mij een echte vlechter. En als ik dan uiteindelijk alle zittingen had gekuist kreeg ik van mijn grootvader enkele centen. Ik voelde mij de koning te rijk.

Tradities gaan vaak verloren. Nadat mijn vader in juli 2008 overleden is is hiermee weer een stuk traditie verdwenen. Helaas heb ik nooit de techniek aangeleerd om stoelen te biezen. Van de eens zo uitgebreide familiekennis blijft nu nog enkel het herrieten over.